Wystawy stałe

1. Wystawa plenerowa "Mikroświat"plac przed wejściem głównym (zachodnim) i plac przed wejściem bocznym (wschodnim - od strony Uzdrowiska Cieplice)

Przed wejściem do Muzeum, jak przystało na Jelenią Górę, gości wita chrząszcz jelonek rogacz (Lucanus cervus). W przyrodzie owad ten (bez żuwaczek) osiąga długość 6 cm i należy do największych chrząszczy w Polsce. Cieplicki okaz, wykonany przez firmę WAGNER 3D Trójwymiarowe Obiekty Reklamowe, bez żuwaczek mierzy 190 cm i jest z pewnością największym przedstawicielem swego gatunku na świecie.

Drugim powiększonym owadem jest mrówka rudnica (Formica rufa). Model przedstawia robotnicę, której naturalne rozmiary ciała to ok. 1 cm. Mrówka ta należy do organizmów bardzo pożytecznych, ponieważ jej dietę stanowią w przeważającej części szkodliwe dla drzewostanów owady i ich larwy. Pełni również funkcję służby sanitarnej lasu, usuwając szczątki martwych zwierząt.Model mrówki dla naszego Muzeum wykonała firma M PRO Art z Legnicy.

Trzecim powiększonym owadem jest biedronka siedmiokropka (Coccinella septempunctata). Naturalne rozmiary biedronki siedmiokropki to zaledwie 5-8 mm długości. Charakterystyczne półkoliście wypukłe ciało i siedem czarnych kropek na czerwonych pokrywach skrzydeł sprawiają, że nawet dzieci nie mają kłopotu z jej rozpoznaniem. Ubarwienie siedmiokropki jest ostrzeżeniem dla drapieżników o tym, że nie nadaje się ona do zjedzenia.

Kolejnym powiększonym owadem jest modliszka zwyczajna (mantis religiosa), której dorosłe osobniki mierzą 4-7 cm. Charakterystyczna postawa, jaką przyjmuje ten owad jest strategią polowania. Zlewając się barwą z otoczeniem, wyczekuje nieruchomo na swoje ofiary - owady i pająki, aby gdy się zbliżą, błyskawicznie chwycić je swoimi silnymi przednimi odnóżami (tzw. nogi rozbójnicze).

Przed wejściem do Muzeum znajdują się także trzy powiększone modele ślimaków: wstężyka ogrodowego (Cepaea hortensis), pomrowa wielkiego (Limax maximus) i ślimaka winniczka (Helix pomatia).

Gąsienica pazia królowej (Papilio machaon)

Po wykluciu się z jajeczka, gąsienica pazia królowej ma kolor ciemnobrunatny lub czary, z białą plamą na grzbiecie. W miarę rozwoju przybiera barwę zieloną, która wraz z czarnymi pierścieniami i pomarańczowymi plamami stanowi jej kamuflaż. Gąsienice pazia królowej możemy spotkać na bezleśnych stanowiskach, żerujące na różnych gatunkach roślin baldaszkowatych, rosnących dziko (dzięgiel leśny, biedrzeńce), jak i uprawianych w naszych ogródkach (marchew zwyczajna, koper ogrodowy). Za głową gąsienicy znajdują się wysuwane w razie zagrożenia pomarańczowe wyrostki (tzw. osmeterium) - jest to organ obronny przypominający mięsisty, rozwidlony język, podobny do języka węża. Rozwój gąsienic trwa około 3 tygodnie, po okresie tym następuje przemiana w poczwarkę. Paź królowej zarówno w postaci gąsienicy jak i dorosłego motyla, należy do grona najpiękniejszych krajowych owadów. Zamieszkuje nie tylko Europę, ale także Azję i Północną Afrykę. W cieplejszych rejonach naszego kraju mogą rozwinąć się nawet trzy pokolenia w ciągu roku. W Karkonoszach osobniki dorosłe występują od kwietnia do października.

Złotka jasnotowa (Chrysolina fastuosa) Złotki (Chrysolina spp.), które należą do rodziny stonkowatych (Chrysomelidae), posiadają piękne metalicznie zabarwione pancerzyki, mieniące się w słońcu zielonymi, niebieskawymi i purpurowymi odcieniami. Niewielka, osiągająca ok. 6 mm długości złotka jasnotowa jest gatunkiem pospolitym na terenie całej Polski. Owad ten preferuje rosnące na wilgotnych stanowiskach rośliny: poziewniki (Gaelopsis), mierznicę czarną (Ballota nigra) i jasnoty (Lamium). Żerujące dorosłe osobniki spotyka się głównie wiosną. Larwy posilające się tym samym pokarmem kumulują zawarte w nim związki, co wyklucza je z menu drapieżników.

Biegacz skórzasty (Carabus coriaceus) Matowo-czarny chrząszcz z rodziny biegaczowatych (Carabidae), jeden z największych krajowych gatunków owadów osiągający długość 3-4 cm. Najliczniej występuje w dużych kompleksach leśnych, preferując szczególnie lasy mieszane, ale można go spotkać również w ogródkach. Jest aktywny nocą kiedy to jako drapieżnik poluje na różne bezkręgowce: larwy owadów, ślimaki czy dżdżownice. W obliczu zagrożenia chrząszcze biegaczowate z rodzaju Carabus spryskują napastnika drażniącym i śmierdzącym organicznym kwasem masłowym. Ten bardzo pożyteczny i okazały chrząszcz objęty jest w Polsce częściową ochroną gatunkową.

Stonka ziemniaczana (Leptinotarsa decemlineata)

Owad pochodzący z Ameryki Północnej, a dokładnie Kolorado (stąd też funkcjonująca dawniej nazwa „żuk Kolorado”), zawleczony przypadkowo do Europy na przełomie XIX i XX wieku. Ten groźny szkodnik upraw ziemniaków posiada charakterystyczne ubarwienie - pokrywy skrzydeł o wypukłym wierzchu mają barwę kremową na nich natomiast znajduje się 10 czarnych pasków. Larwy, jak i owady dorosłe odżywiają się liśćmi, rzadziej łodygami i kwiatami ziemniaków doprowadzając do ogołacania roślin co najbardziej widoczne jest na przełomie czerwca i lipca. Na domiar złego stonka ziemniaczana jest owadem bardzo płodnym gdyż samica może złożyć jednorazowo nawet kilkaset jaj a przy sprzyjającej pogodzie w danym roku mogą rozwinąć się 3 pokolenia szkodnika. Zimę stonka ziemniaczana spędza ukryta w glebie na głębokości około 10 cm. Walka ze stonką ziemniaczaną stała się w Polsce po II wojnie światowej sprawą głośną, wykorzystaną politycznie, kiedy to klęskę w postaci olbrzymich strat w plonach, tłumaczono celowo przeprowadzoną inwazją z „zachodu”.

Guniak czerwczyk (Amphimallon solstitiale)

Jest to szeroko rozprzestrzeniony w całej Polsce chrząszcz z rodziny poświętnikowatych (Scarabaeidae). Swoją aktywność rozpoczyna wieczorem i nocą w miesiącach letnich (czerwiec-lipiec). Do miejsc gdzie można go spotkać należą obrzeża lasów, sady, pola oraz skwery i trawniki środowiska miejskiego. Mniejszy od swojego krewniaka chrabąszcza majowego, guniak czerwczyk osiąga od 1,4 do 1,8 cm długości. Ma jednolite żółto-brunatne lub brunatne ubarwienie. Owady dorosłe żywią się pokarmem roślinnym podobnie jak ich larwy (pędraki). Żarłoczne stadia larwalne rozwijające się w glebie przez około 2-3 lata, potrafią wyrządzić duże szkody zjadając korzenie roślin zielnych i sadzonek młodych drzew.

Są to eksponaty (modele) powstającej ekspozycji plenerowej, na której prezentowane będą zwierzęta i rośliny w dużym powiększeniu.

2. Wystawa stała plenerowa uli pt. “Pasieka Karkonoska” na posesji Muzeum przed wejściem głównym.

3. Wirydarz klasztorny

Specjalną i wyjątkową ekspozycją plenerową Muzeum Przyrodniczego w Jeleniej Górze jest odtworzony w 2013 roku wirydarz prepozytury w Cieplicach klasztoru cysterskiego w Krzeszowie.

Wirydarze były najważniejszym miejscem konwentu. Te klasztorne dziedzińce ogrodowe łączyły świat duchowy z ziemskim dlatego były sercem klasztoru. Zakładano je na planie kwadratu lub prostokąta. Według reguły benedyktyńskiej wirydarz miał równe boki o długości około 30 m. Geometryczny podział i wytyczanie ścieżek miały wymiar symboliczny i religijny. Były to cztery ścieżki po obwodzie i cztery ułożone osiowo (prostopadle do siebie lub po przekątnej), schodzące się w środku gdzie znajdował się punkt centralny, a w nim ustawiano studnię, rzeźbę, fontannę lub drzewo. Cystersi twierdzili, że wirydarz założony na planie "ad quadratum" przypominał symbolicznie o czterech rzekach w raju, czterech ewangelistach i czterech cnotach kardynalnych. W kwaterach między ścieżkami sadzono krzewy, kwiaty lub zioła. Taki zamknięty ogród, starannie utrzymany i obsadzony wybraną z góry roślinnością wyobrażał utracony raj. Panowała tu cisza i spokój, dające zakonnikom możliwość kontemplacji, medytacji i spokojnej modlitwy a jednocześnie uniesienia, ascezy i pokuty. Wirydarze klasztorne dały początek późniejszym ogrodom botanicznym. Cieplicki wirydarz jest jedynym przykładem takiego założenia ogrodowego w całej Kotlinie Jeleniogórskiej.

Zegar słoneczny to urządzenie do odmierzania czasu na podstawie zmiany pozycji Słońca. Pierwsze zegary słoneczne wymyślili Egipcjanie, którzy też podzielili dobę na 24 godziny. Egipski zegar wykorzystywał fakt, że Słońce wschodzi na wschodzie, w południe (na naszej półkuli) znajduje się na kierunku południowym, a zachodzi na zachodzie. Słońce powoduje zmianę długości i kierunku cienia.

Później ten prosty przyrząd zastąpiono bardziej skomplikowanym zegarem słonecznym. Na okrągłej tarczy z podziałką umieszczono pionowy pręt zwany gnomonem (grec. wskaźnik). niekiedy obok podziałki służącej do pomiaru pory dnia (godziny, kwadranse, minuty) umieszczono skalę kalendarzową, która umożliwiała odczyt daty (dokładność do kilku dni). Działanie zegara słonecznego polega na wskazaniu odpowiedniej podziałki za pomocą cienia rzucanego przez wskazówkę na skalę czasu, np. z podziałką godzinową. Zegar słoneczny od Egipcjan przejęli Grecy, a od nich Rzymianie (pierwszy taki zegar zbudowano w Rzymie w 164 r.p.n.e.). W VII-VIII wieku udoskonalili go Arabowie.

Zegary słoneczne różnych typów (wysokościowe, azymutalne, równikowe, horyzontalne, wertykalne, biegunowe, cieniowe) szeroko stosowano w Europie od średniowiecza po czasy współczesne. Zostały wyparte przez zegary mechaniczne i elektroniczne.

4. Stała prezentacja malowideł naściennych, na parterze Muzeum, przedstawiających fragmenty z żywota św. Bernarda z Clairvaux, pt. „Barokowe freski w cieplickiej prepozyturze klasztoru cysterskiego w Krzeszowie fundacji opata Bernarda Rosy z 1689 roku”.

W trakcie remontu i adaptacji Zespołu poklasztorengo w Cieplicach, w latach 2010-2012, zostały odkryte i częściowo zrekonstruowane freski, powstałe w 2 poł. XVII wieku. Na parterze obiektu znajduje się cykl malowideł hagiograficznych poświęcony św. Bernardowi z Clairvaux. Część muzealna obejmuje tylko połowę cyklu (23 epizody z życia świętego). Pozostałe elementy cyklu, jeszcze nie odkryte, zajmują korytarz parteru Kolegium Pijarów w Jeleniej Górze-Cieplicach. Znajdujące się w Muzeum przedstawienia zajmują partie ścian po obu stronach korytarza od wysokości podnad dwóch metrów. Dla lepszego ich wyeksponowania zainstalowane zostały osobne reflektory.

Zleceniodawcą wykonania fresków w budynku klasztornym prepozytury w Cieplicach był Opat Bernard Rosa z cysterskiego klasztoru w Krzeszowie. Do wykonania fresków zatrudnił prawdopodobnie trzech malarzy związanych wówczas z klasztorem w Krzeszowie. Byli to nieznany malarz z Vrchlabi z synem oraz Sigismund Leistritz (1642-1723), który był marmoryzatorem. Swoje dzieło wykonali oni w latach 1687-1689. Zastosowali technikę fresku mokrego z użyciem farb klejonych.

Opat bardzo dokładnie przemyślał nie tylko, w jaki sposób wykorzystać korytarz do celów informacyjnych i propagandowych, ale również opracował scenariusz fabuły, którą chciał przedstawić odwiedzającym klasztor za pomocą malowideł, obrazów i innych obiektów. Liczono na setki kuracjuszy, przybywających do cieplickich wód oraz na pątników, odwiedzających Cieplice 24 czerwca – w dzień św. Jana Chrzciciela, kiedy moc leczniczych źródeł była największa i odbywał się tutaj znany na Śląsku odpust.

Nadrzędnym celem tej prezentacji było: odnowienie kultu Matki Bożej, przypomnienie roli cystersów w krzewieniu tego kultu, znaczenia zakonu w dziejach chrześcijańskiej (katolickiej) Europy, a także zaznaczenie praw cystersów do nadań, jakie otrzymali w Cieplicach od XV wieku i zamanifestowanie, że cieplicka prepozytura zawsze należała do Krzeszowa. Dlatego też w swoim scenariuszu Rosa umieścił: cały szereg wątków maryjnych, sceny z życia Chrystusa (Syna Jednorodzonego), herby Krzeszowa i cieplickiej prepozytury, a przede wszystkim wybrane sceny z żywota św. Bernarda z Clairvaux – krzewiciela kultu Maryi, jedności kościoła katolickiego, mającego wpływ na wydarzenia nie tylko europejskie, ale całego ówczesnego świata zachodniego.

Malowidła odkryto tylko w części muzealnej klasztoru i to one są ogólnie dostępne. Nie znaczy to, że w części klasztoru zajmowanego obecnie przez Kolegium Pijarów ich nie ma. Z dzisiejszego podziału obiektu i ilości odkrytych fresków w części muzealnej można przypuszczać, że ogółem mogło ich być 54. Z tych, które odkryto wynika, że autor scenariusza fabuły i kolejności ich oglądania, przedstawiane sceny łączył według jakiegoś znanego mu klucza, którego jeszcze nie poznaliśmy. Bowiem dzisiaj widzimy, że „pomylony” jest porządek chronologiczny, a sceny łączą się jakby „przypadkowo”. Znając jednak perfekcjonizm opata Bernarda Rosy, tak zaplanowany przez niego układ był celowy.

Dzisiaj współczesne wystawy Muzeum Przyrodniczego w Jeleniej Górze urządzone są w tych samych przestrzeniach parteru, w których znajduje się część prezentacji przygotowanej przez opata Bernarda Rosę. Jego ekspozycja zaczynała się od Matki Bożej, atrybutów św. Bernarda. Później kolejno przedstawiano żywot największego cystersa w dziejach zakonu, kończąc na pochwale czynu Bernarda Rosy w odzyskaniu prepozytury dla klasztoru w Krzeszowie (freski przedstawiające: nieistniejący portret opata, herb opactwa w Krzeszowie, Bernarda dziękującego Matce Bożej za odzyskane dobra). Wszystko zostało spięte sceną Wniebowzięcia Matki Bożej.

Być może po obejrzeniu całego przedstawienia, co mogło trwać (przy czytaniu podpisów i komentarzu oprowadzającego cystersa) około 1,5 godziny (tyle samo trwa dzisiaj zwiedzanie Muzeum), grupę zwiedzających zapraszano do narożnej sali północno-wschodniej, gdzie podsumowywano to wszystko, co widzieli i z czym zapoznali się odwiedzający. Dzisiaj w Muzeum sprawy mają się podobnie.

Tak więc można zaryzykować twierdzenie, że po 200 latach funkcja ekspozycyjna korytarzy klasztornych została przywrócona i oprócz zorganizowanych dzisiaj przez Muzeum nowych wystaw, udostępniono ponownie tę (choć niepełną i uszczuploną) najstarszą, przygotowaną przez Bernarda Rosę ponad 320 lat temu.

Z dumą możemy mówić, że historia wystawiennictwa (przygotowywania wystaw i ekspozycji) w Kotlinie Jeleniogórskiej dzięki Bernardowi Rosie ma ponad 300 lat, a za sprawą Johanna Antona Schaffgotscha, twórcy Biblioteki Majorackiej, muzealnictwo sięga ok. 300 lat. Niewiele jest miejsc na Dolnym Śląsku, które mogą się szczycić tak wspaniałą i długotrwałą tradycją tego typu funkcji.

5. Wystawa stała pt.: "Naturalny skarbiec Karkonoszy i Kotliny Jeleniogórskiej" (parter)

Ekspozycja geologiczna przedstawia fascynujący świat skał i minerałów Dolnego Śląska, a przede wszystkim okolic Karkonoszy i Kotliny Jeleniogórskiej.

Na wystawie zaprezentowano odmiany granitu karkonoskiego oraz występujące w nim minerały, głównie pochodzące z żył kwarcowych i pegmatytów. Zobaczymy tu m.in. efektowne kwarce dymne, ametysty czy kamienie księżycowe. W skałach metamorficznej osłony granitu, np. w skarnach i łupkach łyszczykowych, widoczne są z kolei granaty czy rzadki wollastonit. Kolejna gablota zaprowadzi nas w tajemniczy świat jaskiń, gdzie prezentowane są nie tylko różnorodne formy naciekowe, ale również żyjące w obiektach podziemnych organizmy, w tym nietoperze i pająki sieciarze jaskiniowe. Agaty to z kolei wizytówka Pogórza Kaczawskiego i Izerskiego, gdzie występują najpiękniejsze okazy tego minerału w Polsce. Poza przeciętymi i wypolerowanymi agatami, zobaczymy tu również wulkaniczne skały, w których one powstają. Ostatnia gablota prezentuje minerały występujące w kopalniach Lubińsko-Głogowskiego Zagłębia Miedziowego. Są tu zarówno minerały rudne, jak i wtórne, tworzące się na ścianach i stropie nieczynnych wyrobisk górniczych.

Na uwagę zasługują także duże granitowe głazy o wygładzonej powierzchni. Są to graniaki, które swój intrygujący kształt zawdzięczają działalności wiatru niosącego drobiny piasku w warunkach peryglacjalnych, czyli zimnego klimatu.

loga dofinansowane z

6. Wystawa stała pt.: "Historia Cieplic, klasztoru i uzdrowiska" (parter)

Ekspozycja historyczna, którą podzielono na dwie części.

W pierwszej przedstawiono Cieplice, od ich legendarnego powstania, najważniejsze obiekty m.in.: kościoły, pałac Schaffgotschów, Park Zdrojowy, Park Norweski z tzw. Pawilonem Norweskim oraz sławną na Śląsku Szkołą Snycerstwa.

W drugiej części zaprezentowano, w skrótowej formie, dzieje uzdrowiska i klasztoru cystersów. Nieudane fundacje piastowskich książąt śląskich Bolesława II Rogatki i Bernarda lwóweckiego, oraz udaną fundację Gotsche II Schoffa. Wybitnych opatów klasztoru w Krzeszowie, którzy przyczynili się do świetności cieplickiej prepozytury i prowadzonego przez nich uzdrowiska. Wybitne osobistości, które odwiedziły Cieplice i korzystały z zabiegów balneologicznych.

loga dofinansowane z

7. Wystawa stała pt.: "Schaffgotschowie i ich zbiory"

Ekspozycja przedstawia dzieje Schaffgotschów na przykładzie najważniejszych przedstawicieli tego zasłużonego dla Śląska rodu: Gotsche II Schoffa, twórcy potęgi i znaczenia Schaffgotschów; Hansa Ulryka Schaffgotscha, męża śląskiej księżniczki piastowskiej Barbary Agnieszki, ściętego za zdradę w 1635 roku; Krzysztofa Leopolda Schaffgotscha, uczestnika bitwy pod Wiedniem w 1683 roku; Johanna Antona Schaffgotscha, twórcy fideikomisu chojnickiego, twórcy Biblioteki Majorackiej i bogatych zbiorów historycznych, budowniczego Uniwersytetu Wrocławskiego; Leopolda Gotarda Schaffgotscha, kiedy przeniósł Bibliotekę do Cieplic; Fryderyka Gotarda Schaffgotscha, ostatniego własciciela cieplickiego majątku.

8. Wystawa stała pt.:"Pszczoły i ludzie"

Od początku wspólnego funkcjonowania owadów i ludzi aż do dzisiaj, istnieją między nimi te same relacje. Owady przynoszące człowiekowi straty, określa on mianem szkodników i pasożytów. Inne, dające korzyści, są dla niego pożyteczne. Hodowle pszczół znane były już 4 tys. lat p.n.e. w Egipcie, a ponad 3 tys. lat p.n.e. hodowle jedwabników morwowych w Chinach.

Już w IV wieku p.n.e. w Efezie wybijano na monetach wizerunek pszczoły jako symbol miasta i jego boginię. (Efez był jednym z dwunastu miast nazywanych przez starożytnych Greków Jońskimi - teren obecnej Turcji).

Miód jako naturalny produkt spożywczy, słodki, wysokokaloryczny, konserwujący i leczniczy znajduje zastosowanie od wielu tysięcy lat.

W zapiskach sumeryjskich sprzed 4 tys. lat zalecano miód jako produkt odżywczy i leczniczy. Hipokrates, uważany za ojca medycyny (V w. p. n. e.), stosował miód w sporządzaniu maści, słodzeniu wywarów ziół. Jego uczniowie opracowali ponad 300 recept z miodem.

Starożytni Grecy spożywali duże ilości miodu. Uważali, że zapewnia im siłę, zdrowie, długowieczność. Miód ceniony był także w Egipcie. Przez wiele wieków miód był produktem do słodzenia oraz do wytwarzania napojów alkoholowych. Nasz kraj ma bardzo długą tradycję w produkcji miodu pitnego.

9. Wystawa stała pt.:"Rogi i poroża"

Od końca maja 2014 roku w Muzeum Przyrodniczym w Jeleniej Górze udostępniona została stała ekspozycja przyrodnicza, pt.: „Rogi i poroża”.

Na wystawie zaprezentowano 125 obiektów ze zbiorów własnych Muzeum. Głównym celem ekspozycji jest ukazanie różnic między rogami a porożami, jak również ich różnorodności i roli w przyrodzie. Eksponaty, to czaszki z rogami i porożem kopytnych z Afryki, Ameryki Południowej i Północnej, Azji i Europy.

Dzięki zgromadzeniu tak licznej kolekcji rogów i poroży w jednym miejscu, istnieje niepowtarzalna okazja by porównać ze sobą ich odmienne kształty, rozmiary i barwy.

Osobne plansze zawierają opisy oraz ciekawostki ze świata przyrody dotyczące tematyki wystawy. Ekspozycja ukazuje zagadnienia przyrodnicze, wyjaśnia często mylone ze sobą pojęcia i pomaga usystematyzować wiedzę o otaczającym nas świecie.

loga dofinansowane z

10. Wystawa stała pt.: "Barwny świat ptaków" (pierwsze piętro)

Pierwsza część największej i najnowocześniejszej w Polsce wystawy ornitologicznej, na której zaprezentowano ogólne informacje: o ptakach i ornitologii, pochodzeniu ptaków, typach gniazd, wyeksponowano jaja różnych gatunków ptaków oraz powiększone modele jaja ptasiego (budowę wnętrza i ptak przed wykluciem).

Druga część wystawy - Palearktyka

To różne gatunki ptaków naszej strefy klimatycznej w ich naturalnym środowisku (ekspozycja w formie dioram). Na wystawach można zobaczyć także ssaki, gady i owady, które urozmaiciły przedstawioną krainę zoograficzną.

Wiosną na skraju lasu

Wiosną nad wodą

Nocą w lesie i blisko ludzi

Blisko ludzi

Zimą na skraju lasu

Ptaki lasów, Ptaki wód i bagien, Ptaki pól, łąk i ugorów

Ptaki mórz północy

Trzecia część wystawy, przedstawiała ptaki różnych stref klimatycznych świata w ich naturalnym środowisku (gabloty w typie dużych dioram).

Nearktyka - Ameryka Północna

Neotropik - Ameryka Południowa i Środkowa

Etiopia

Kraina australijska

Orient - Azja Południowo-Wschodnia

Ekspozycja wzbogacona jest prezentacjami multimedialnymi z dodatkowymi informacjami.

Wystawa dofinansowana ze środków Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej we Wrocławiu.

loga dofinansowane z

11. Wystawa stała pt.: "Tajemniczy świat grzybów" (pierwsze piętro)

Jedna z nielicznych w Polsce ekspozycji przedstawiających tajemnicze organizmy jakimi są niewątpliwie grzyby. Składają się na nią: gablota prezentująca ciekawe gatunki grzybów, diorama prezentująca grzyby występujące w lesie, powiększone modele grzybów oraz działania Hugo Seydla, prezesa RGV, który na początku XX wieku, przyczynił się do znajomości gatunków i wykorzystywania grzybów w celach konsumpcyjnych na terenie Karkonoszy.

12. Wystawa stała pt.: "Niesamowity świat owadów" (pierwsze piętro)

Największa w regionie ekspozycja entomologiczna, na której w nowoczesny sposób przedstawiono informacje na temat: samej entomologii, różnorodności gatunków owadów i ich nieograniczonych wręcz umiejętności przystosowawczych do każdego niemal środowiska, piękno motyli i chrząszczy, wykorzystania owadów przez człowieka (pszczoły miodne, jedwabniki, czerwce itp.).

Na wystawie wyeksponowano powiększone modele owadów i plastra miodu, a także ule i urządzenia pszczelarskie.

Ekspozycja wzbogacona jest prezentacjami multimedialnymi z dodatkowymi informacjami.

loga dofinansowane z

Wystawa dofinansowana ze środków Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej we Wrocławiu.

13. Wystawa stała pt.: "Taki był Skarbiec Śląska" (pierwsze piętro)

Jedyna tego typu ekspozycja w regionie i jedna z nielicznych w Polsce, zbudowana na zasadzie rekonstrukcji dawnego wnętrza wystawienniczego w Bibliotece i Muzeum Schaffgotschów, tak jak wyglądało ono na początku XX wieku. Zgromadzono tu obiekty, nie wywiezione z Cieplic w latach 1945-1952. Wystawa przypomina nieco dawne gabinety osobliwości, które z czasem przekształciły się w prawdziwe sale muzealne.

Ekspozycja wzbogacona jest prezentacjami multimedialnymi z dodatkowymi informacjami.

loga dofinansowane z

14. Tymczasowa wystawa stała pt.: "Ssaki Eurazji" (dla grup zorganizowanych, udostępniana po wcześniejszym umówieniu)

Ekspozycja zorganizowana na poddaszu Muzeum, na którą składają się duże preparaty dermoplastyczne np. żubr, tygrys, dzik. Wystawa będzie czynna w tym miejscu do momentu zbudowania tu dużej ekspozycji w formie dioram.

Wystawy stałe

Gości:

Mapa

Adres